Στο ερώτημα «πώς θα αντιμετωπίσουμε την κρίση;» οι απαντήσεις ποικίλλουν. Κάποιοι θεωρούν αποκλειστικά υπεύθυνο το πολιτικό προσωπικό και το θέμα αρχίζει και τελειώνει εκεί. Αλλοι, πάλι, περιγράφουν τον ζόφο μέσα από τις εικόνες της Αργεντινής του 2001 και «βλέπουν» πορείες με άδειες κατσαρόλες και μισθωτούς να ψάχνουν σε κάδους απορριμμάτων. Ορισμένοι μένουν άλαλοι, το βλέμμα τους απελπισμένο, ακινητοποιημένοι από μια κατάσταση που τους υπερβαίνει. Οσοι ανήκουν στις προνομιούχες εισοδηματικές τάξεις οργανώνουν το επόμενο βήμα τους ατομικά, επιλέγοντας τον προορισμό του μέλλοντος: μια άλλη χώρα του κόσμου. Στην έκρηξη ατομικισμού ακούγονται και οι εξασθενημένες φωνές εκείνων που αντιμάχονται τις ατομικές λύσεις και δεν σκοπεύουν ούτε τα κεφάλαιά τους να «εξασφαλίσουν» σε τράπεζες του εξωτερικού ούτε οι ίδιοι να μετοικήσουν. Δεν θα αναφερθούμε σε εκείνους που συνεχίζουν σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, από αδράνεια, μεταφυσική αισιοδοξία ή, απλώς, παχυδερμισμό.
Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010
Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010
"CASUS BELLI" Φώτης Τερζάκης
Υπάρχει μια αναπόδραστη ψυχολογική αρχή που τη γνωρίζει καλά, εξ ενστίκτου, κάθε έμπειρος αστυνομικός επιθεωρητής αλλά και κάθε συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων: το έγκλημα γεννάει τρόμο στον ίδιο τον εγκληματία, και ο τρόμος τον οδηγεί σε ακόμη αγριότερο έγκλημα, που με τη σειρά του αυξάνει και κάνει πιο ανεξέλεγκτο τον τρόμο του, οδηγώντας τον σε τυφλή κλιμάκωση της εγκληματικότητας, μέχρι την τελική καταστροφή του.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)