Η Κίνηση ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή σε ανακοίνωσή της αποδοκιμάζει τις δηλώσεις του πρώην υπουργού Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος κατέθεσε επίκαιρη ερώτηση προς τον πρωθυπουργό σχετικά με την υπόθεση Καμράν.
Ο πρώην υπουργός αναφέρθηκε σε δηλώσεις του κ. Παπανδρέου στις 16 Οκτωβρίου, που υποστήριζε ότι υπήρξε «ξυλοδαρμός μέχρι θανάτου ενός Πακιστανού μετανάστη από την Αστυνομία». Ο κ. Παυλόπουλος ζητά από τον πρωθυπουργό να απαντήσει αν εμμένει στην αρχική του θέση, αν ναι με ποια στοιχεία τεκμηριώνει την καταγγελία και τέλος αν αποκηρύσσει δημοσίως την «εσφαλμένη καταγγελία του» εφόσον δεν ισχύει κάτι τέτοιο και ποιος ευθύνεται για την παραπληροφόρησή του.
Ακολουθεί η ανακοίνωση της Κίνησης ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή:
Ο Προκόπης Παυλόπουλος με απύθμενο θράσος απαιτεί δικαίωση των βασανιστών αστυνομικών του ΑΤ Νίκαιας για άλλη μια φορά. Δεν μας κάνει εντύπωση ότι η στιγμή που επιλέγει είναι ο ένας χρόνος από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ΚΑΙ του ξεχασμένου Πακιστανού μετανάστη Μαζίρ Γκιούλ που δολοφονήθηκε την ίδια μέρα στο ρέμα δίπλα από την είσοδο της Υποδιεύθυνσης Αλλοδαπών Π.Ράλλη όπου είχε πάει για αίτηση ασύλου.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος συναγωνίζεται σε κυνισμό τον Καρατζαφέρη που έβγαλε τη μάσκα και έδειξε το καθαρά φασιστικό και ρατσιστικό του πρόσωπο αυτές τις μέρες με τις επιθέσεις του. Ξέσπασε χυδαία σε βάρος της συνδικαλίστριας καθαρίστριας στη Θεσσαλονίκη που δέχτηκε επίθεση στο αυτοκίνητο της με οξύ και απόρησε γιατί η τραυματισμένη αγωνίστρια από μοτοσικλετιστή της αστυνομίας δεν υποχώρησε για να διευκολύνει τον αστυνομικό. Δεν μας εκπλήσσει γιατί αυτή η ρατσιστική λυκοφιλία ΝΔ και ΛΑΟΣ αυτές τις μέρες σηκώνει κεφάλι δίνοντας απλόχερη υποστήριξη στην προκλητική επέμβαση των ΜΑΤ του Χρυσοχοίδη σε βάρος των μαζικών διαδηλώσεων της νεολαίας και των εκπαιδευτικών.
Έχει αρκετούς λόγους ο Προκόπης Παυλόπουλος να ρίχνει λάσπη στους μετανάστες και να στηρίζει τη ρατσιστική βαρβαρότητα. Ο ποιο βασικός λόγος είναι ότι την ανέπτυξε σε υπέρτατο βαθμό και θέλει να τη σεβαστεί ως κληρονομιά η νέα κυβέρνηση.
Για αυτό και καταβάλλει κάθε προσπάθεια να καλύψει το τελευταίο -κατά τη διάρκεια της υπουργικής θητείας του- ρατσιστικό έγκλημα των υφισταμένων του στο ΑΤ Νίκαιας σε βάρος του Πακιστανού μετανάστη Μοχάμεντ Καμράν.
Τίποτα περίεργο! Αυτό αρμόζει άλλωστε στο ήθος του ανθρώπου που ως πολιτικός προϊστάμενος σε μια υπηρεσία που το 2005 οργάνωσε τις απαγωγές των 28 Πακιστανών δεν είδε τίποτα μεμπτό επικροτώντας τους προκατόχους του στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης που συκοφαντούσαν τους Πακιστανούς μετανάστες ως «προβοκάτορες» ακόμη και όταν εισαγγελείς επιβεβαίωναν τις «αρπαγές Πακιστανών». Δεν αντελήφθη το παραμικρό για παρακολουθήσεις τηλεφώνων.
Τους τρεις νεκρούς μετανάστες στην ουρά για άσυλο στην Υποδιεύθυνση της Π.Ράλλη από τον περασμένο Οκτώβρη μέχρι το Γενάρη τους ανέθεσε στο ΑΤ Πετραλώνων που δεν είδαν τίποτα παράξενο να συμβαίνει! Τις καταγγελίες των μεταναστών για ρατσιστικές επιθέσεις στο Αιγάλεω, τη Νίκαια, το Ρέντη, την Ν.Ιωνία(30!) φρόντισε να τις αναθέσει σε αστυνομικά όργανα που δεν είδαν απολύτως τίποτα…
Τέσσερις μήνες μετά το σκίσιμο και το ποδοπάτημα Κορανιού από Αστυνομικό δεν κατάφερε ο Προκόπης Παυλόπουλος σε συνεργασία με τον Μαρκογιαννάκη να τον εντοπίσουν παρόλο που οι περιπολίες είναι γνωστές για την συγκεκριμένη μέρα.
Και βέβαια την ανοιχτή συνεργασία Μαρκογιαννάκη-ΛΑΟΣ-νεοναζιστών για την εκκαθάριση προσφύγων στο Εφετείο και τον Άγιο Παντελεήμονα την θεώρησε μέγα κατόρθωμα. Ακόμη και μαχαιρωμένο από φασιστοειδή μετανάστη του Άγιου Παντελεήμονα είδαμε να συλλαμβάνεται από αστυνομικούς του τμήματος της περιοχής μόλις πήρε εξιτήριο από τον Ευαγγελισμό!
Ας μην θυμηθούμε επιπλέον και τα βασανιστήρια στο ΑΤ Ομονοίας. Ας μην πούμε λέξη για τα κολαστήρια της Παγανής και τις περιποιήσεις του Λιμενικού μέχρι θανάτου. Η να συνεχίσουμε με την υπόθεση του δημόσιου ξεβρακώματος μετανάστη στην Αναξαγόρα για την οποία καμία ανησυχία για «διασυρμό» δεν εξέφρασε…
Σήμερα δεν μας εκπλήσσει που κραυγάζει υστερικά για δικαίωση των αστυνομικών που βασάνισαν τον Μοχάμεντ Καμράν πριν την ανακοίνωση των πορισμάτων της έρευνας της Α και Β Αστυνομικής διεύθυνσης όπου αυτόπτες μάρτυρες καταγγέλλουν βασανισμό του Καμράν. Είναι σαφές ότι θέλει να υποδείξει την απόφαση όπως και ο Αδωνης Γεωργιάδης άλλωστε γνώριζε την ιατροδικαστική πριν την ανακοίνωση της!
Ακόμη και αυτή αναφέρεται σε τραυματισμό του μετανάστη. Ας διαβάσει εξάλλου τα λόγια του ίδιου του διοικητή του ΑΤ Νίκαιας σε αντιπροσωπεία βουλευτών και της Κίνησης ενωμένοι ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή ότι «ασκήσαμε κατά τη σύλληψη του αναγκαία βία».
Βέβαια για τον Προκόπη Παυλόπουλο και τους ομοίους του στη ΝΔ και το ΛΑΟΣ αυτά εξακολουθούν να είναι φαινόμενα «ζαρντινιέρας» δηλ. μόνοι τους οι φοιτητές και οι μετανάστες ξυλοκοπούνται, βασανίζονται, απάγονται και δολοφονούνται …για να συκοφαντήσουν την ΕΛΑΣ και τη χώρα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι υπουργοί ας αποφασίσουν αν θα μιμηθούν η όχι αυτά τα ξεδιάντροπα κουκουλώματα σκανδάλων και θα δώσουν συγχωροχάρτι στα εγκλήματα των προκατόχων τους βάζοντας πάνω από τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες όλων μας το δικαίωμα στην ατιμωρησία βασανιστών και δολοφόνων αστυνομικών που επανειλημμένα έχουν καταγγείλει διεθνώς οργανώσεις υπεράσπισης δικαιωμάτων.
Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009
Λοιπόν μια και έχω διαβάσει πάρα πολλά άρθρα του εν λόγω δημοσιογράφου, ας δούμε ποιά είναι τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί εδώ και πολλά χρόνια,συστηματικά,αδιάλειπτα και φυσικά ακούραστα.
Η πιο κλασικές και αγαπημένες εκφράσεις του για την αριστερά είναι οι: παρανοική, ουτοπική, αστεία, γελοία, εξωπραγματική, ανόητη, ηλίθια, διεστραμμένη, εκτός τόπου και χρόνου και πάει λέγοντας.
Η σταθερή θέση του για ΟΛΕΣ τις κινηματικές μορφές της αριστεράς είναι η ειρωνία, ο χλευασμός, η απαξίωση και η απονοηματοδότηση αυτών. Και τώρα βγαίνει και μιλάει για επιχειρήματα και πολιτισμένο διάλογο...
Φυσικά δεν έχουμε την απαίτηση να μπορεί να διακρίνει τις ποικίλες μορφές της αριστεράς και τις πλουραλιστικές προτάσεις για το κοινωνικό ζήτημα, μια και για έναν αριστερό θα είναι πάντα ένας ακόμη αγράμματος (πολιτικοκοινωνικά) δημοσιογράφος, αλλά αξίζει να πώ ότι πρόσφατα δήλωσε ότι το μεγάλο παράπονό του είναι ότι δεν διαβάζουν οι δεξιοί, όπως πράτουν οι αριστεροί, και γι'αυτό οι τελευταίοι έχουν γενικότερα το ιδεολογικό μονοπώλιο!!! Εδώ θα διαφωνήσω κ.Μανδραβέλη, φυσικά και διαβάζουν οι δεξιοι...Τηλεθεατή, SportDay, Ciao και φυσικά...Πάσχο Μανδραβέλη!!! ΟΕΟΟΟΟΟΟΟ
Και για το τέλος πως να χαρακτηρίσω εναν απολογητή της εξουσίας (σίγουρα άξιο του μισθού του) όταν για να στηρίξει την όποια θέση του και κρατικιστική του λατρεία καταφεύγει σε ρήσεις ριζοσπαστών φιλοσόφων όπως είναι η Άννα Άρεντ??? Αφήνω τον χαρακτηρισμό ελεύθερο στους συντρόφους...
Όσο για τα περί ορθογραφικών λαθών και πολιτικά ορθής συμπεριφοράς, δεν είναι τίποτα άλλο απο την γνωστή αποστειρωμένη μπαγιατίλα που δεν μπόρεσε ποτέ να αποβάλει ένας οννεδίτης... ξανά ΟΕΟΟΟΟΟΟΟΟ
Η πιο κλασικές και αγαπημένες εκφράσεις του για την αριστερά είναι οι: παρανοική, ουτοπική, αστεία, γελοία, εξωπραγματική, ανόητη, ηλίθια, διεστραμμένη, εκτός τόπου και χρόνου και πάει λέγοντας.
Η σταθερή θέση του για ΟΛΕΣ τις κινηματικές μορφές της αριστεράς είναι η ειρωνία, ο χλευασμός, η απαξίωση και η απονοηματοδότηση αυτών. Και τώρα βγαίνει και μιλάει για επιχειρήματα και πολιτισμένο διάλογο...
Φυσικά δεν έχουμε την απαίτηση να μπορεί να διακρίνει τις ποικίλες μορφές της αριστεράς και τις πλουραλιστικές προτάσεις για το κοινωνικό ζήτημα, μια και για έναν αριστερό θα είναι πάντα ένας ακόμη αγράμματος (πολιτικοκοινωνικά) δημοσιογράφος, αλλά αξίζει να πώ ότι πρόσφατα δήλωσε ότι το μεγάλο παράπονό του είναι ότι δεν διαβάζουν οι δεξιοί, όπως πράτουν οι αριστεροί, και γι'αυτό οι τελευταίοι έχουν γενικότερα το ιδεολογικό μονοπώλιο!!! Εδώ θα διαφωνήσω κ.Μανδραβέλη, φυσικά και διαβάζουν οι δεξιοι...Τηλεθεατή, SportDay, Ciao και φυσικά...Πάσχο Μανδραβέλη!!! ΟΕΟΟΟΟΟΟΟ
Και για το τέλος πως να χαρακτηρίσω εναν απολογητή της εξουσίας (σίγουρα άξιο του μισθού του) όταν για να στηρίξει την όποια θέση του και κρατικιστική του λατρεία καταφεύγει σε ρήσεις ριζοσπαστών φιλοσόφων όπως είναι η Άννα Άρεντ??? Αφήνω τον χαρακτηρισμό ελεύθερο στους συντρόφους...
Όσο για τα περί ορθογραφικών λαθών και πολιτικά ορθής συμπεριφοράς, δεν είναι τίποτα άλλο απο την γνωστή αποστειρωμένη μπαγιατίλα που δεν μπόρεσε ποτέ να αποβάλει ένας οννεδίτης... ξανά ΟΕΟΟΟΟΟΟΟΟ
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ ΣΤΟ TVXS ΓΙΑ ΤΑ ΑΥΓΑ ΠΟΥ ΕΦΑΓΕ ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ Ο ΚΥΡ ΠΑΣΧΟΣ (ΚΑΛΟΧΩΝΕΥΤΑ!!!)
ΑΡΗΣ
Απάντηση Απάντηση σε Όλους Προώθηση Προώθηση
ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ «ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ»
Το μαύρο χρώμα της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, έρχεται να υπενθυμίσει με τον πιο τραγικό τρόπο όσα από καιρό έχουμε τονίσει σαν Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία.
Ήταν απλά θέμα χρόνου στη χώρα μας, να υπάρξει ακόμα μια κρατική δολοφονία, με έντονα συμβολικό και πολιτικό χαρακτήρα. Είναι άλλωστε η συστημική βία, είτε αυτή είναι φυσική βία, είτε παίρνει τη μορφή της ανεργίας, της φτώχειας ή της πολιτικής και οικονομικής ανημποριάς που δημιουργεί στα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, αυτή που πάντα αρχίζει τον κύκλο της βίας. Ο φόνος άλλωστε έγινε σε μια γειτονιά όπου η νεολαία που συχνάζει εκεί ήδη λειτουργεί με τη μορφή μιας «Αγοράς» κατά τα κλασικά πρότυπα. Μια γειτονιά όπου η νεολαία ρητά ή υπόρρητα αμφισβητεί το σύστημα και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχει μπει στο μάτι των απολογητών του συστήματος με τα ίδια πάνω κάτω «επιχειρήματα» που λένε για το πανεπιστημιακό άσυλο.
Είναι οι ίδιοι απολογητές του συστήματος που είχαν λουφάξει τις πρώτες μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη και που περίμεναν παγανιά ν’ αρπάξουν την παραμικρή αφορμή για να κατασυκοφαντήσουν την εξέγερση της νεολαίας ή απλώς να την υποστηρίξουν εκλογοθηρικά, όμως δηλώνοντας συγχρόνως ότι «αποδοκιμάζουν την βία από όπου και αν προέρχεται», εξισώνοντας έτσι τη συστημική με την αντισυστημική βία. Ο στόχος φανερός: η επαναφορά της «τάξης» και της «ομαλότητας» των 700 ευρώ και της ανασφάλιστης εργασίας, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, της εξαθλίωσης των «αόρατων» μεταναστών χωρίς χαρτιά.
Γι’ αυτούς τους καλοβολεμένους εισοδηματίες της «διαμόρφωσης της κοινής γνώμης», οποιοδήποτε κοινωνικό φαινόμενο που ξεφεύγει από τις καναλιζαρισμένες μορφές πάλης της υποκουλτούρας της βιομηχανίας της ενημέρωσης και του θεάματος την οποία υπηρετούν, δηλαδή οποιαδήποτε αυθόρμητη ―και όχι μόνο― μορφή αντισυστημικής βίας που αναπόφευκτα ενίοτε παίρνει μορφές μη ελεγχόμενες από τους ίδιους τους εξεγερμένους, είναι «εκδήλωση τυφλής βίας», «έμφυτη ροπή προς το έγκλημα», «ευκαιρία για πλιάτσικο» και «υπαρξιακός χαβαλές».
Αυτό που κάνουν γαργάρα όμως οι ―άμεσα ή έμμεσα― έμμισθοι τσανακογλύφτες της εξουσίας, είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα της εγκληματικής φύσης του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας».
Γιατί είναι η διαρκής συγκέντρωση εξουσίας/δύναμης στα χέρια πολιτικών, ιδιοκτητών μεγαλοεπιχειρηματιών, μεγαλοστελεχών σε Τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις, καθώς και υψηλόβαθμων κρατικοδίαιτων παράσιτων που γεννάει όλες τις μορφές ανισότητας. Η δολοφονία του Αλέξανδρου, το τσεκούρωμα των μέχρι πρότινος εργασιακών κεκτημένων, οι σφαγές των λαών της Μέσης Ανατολής, ο κατ' εξακολούθηση βιασμός της φύσης, η νοσογόνος διατροφική βιομηχανία, η όξυνση της κρατικής καταστολής, αποτελούν μερικά μόνο απ’ τα πολλά κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που ακούει στο όνομα «διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς» και αντιπροσωπευτική «δημοκρατία».
Η δολοφονική όξυνση της κρατικής καταστολής όμως δεν εμφανίστηκε σαν κεραυνός εν αιθρία. Η φυσική βία είναι το απαραίτητο μέσο «σωφρονισμού», όταν αποτυγχάνουν οι πιο εκλεπτυσμένοι και πιο αποτελεσματικοί τρόποι που εξασφαλίζουν την κοινωνική συναίνεση ή ανοχή για τις επιπτώσεις που έχουν τα «αναδιαρθρωτικά μέτρα» (που όλως τυχαίως, μια ζωή αναδιαρθρώνουν προς το χειρότερο τις τσέπες και την ποιότητα ζωής των μη προνομιούχων στρωμάτων). Όταν δηλαδή αποτυγχάνουν τα ΜΜΕ και οι γνωμοδοτήσεις των επιτροπών των «σοφών», τότε αναλαμβάνει δράση η χειροβομβίδα κρότου/λάμψης, η «ζαρντινιέρα», το χημικό αέριο, οι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, οι δικαστικές διώξεις και οι σφαίρες. Ιδιαίτερα όταν εξεγείρεται η απείθαρχη νεολαία που δεν έχει τίποτα να χάσει, ούτε καν την ήδη χαμένη ελπίδα μέσα στην καθημερινή χειροτέρευση της κρίσης του συστήματος (οικονομική, πολιτική, οικολογική, κοινωνική). Η δυνητικά «επικίνδυνη» αυτή νεολαία πρέπει με κάθε τρόπο να «σωφρονιστεί», είτε το έργο αυτό το αναλαμβάνει ο «κακός μπάτσος» του συστήματος ―η δεξιά , είτε ο «καλός» ―οι «σοσιαλιστές». Το πόσο «καλός μπάτσος» είναι οι «σοσιαλιστές» του ΠΑΣΟΚ όμως, το γνωρίζουμε ήδη από τα πρώιμα χρόνια διακυβέρνησής του μετά τη μεταπολίτευση, με τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά, αλλά το είδαμε και τις πρώτες μέρες της πρωθυπουργίας του διάδοχου της δυναστείας Παπανδρέου (βλ. την πρόβα τζενεράλε της «προστασίας πολιτών» με το ξυλοφόρτωμα των λιμενεργατών, τα πογκρόμ στα Εξάρχεια και τους ―στα καλά καθούμενα― 270 προσαχθέντες στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου από τους «προστάτες του πολίτη»). Γι’ αυτό και δεν τρέφουμε αυταπάτες για την τιμωρία του φονιά Κορκονέα. Ακόμα κι αν δεν πέσει στα μαλακά, αυτό θα σημαίνει απλά την προσπάθεια του συστήματος να φανεί δήθεν «δίκαιο», προσπαθώντας έτσι να καλύψει τα βαθύτερα αίτια της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Ένα χρόνο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη που ταρακούνησε την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη, της εξέγερσης που κινητοποίησε και ριζοσπαστικοποίησε χιλιάδες ανθρώπων, της εξέγερσης που γέννησε εμβρυακές μορφές συνελεύσεων σε γειτονιές, είναι καιρός για το χτίσιμο ενός αντισυστημικού κινήματος που θα δομείται στις συνελεύσεις των πολιτών.
Ενός κινήματος που θα ανακτά ολοένα και περισσότερο όλους τους τομείς της ζωής οι οποίοι σήμερα καθορίζονται κι ελέγχονται απ’ όσους βρίσκονται ψηλά στην ιεραρχία, δηλαδή τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ που ελέγχουν την οικονομική και πολιτική διαδικασία. Αυτό σημαίνει ότι όπως σε όλα τα επίπεδα, έτσι και στο επίπεδο της ασφάλειας θα πρέπει να διεκδικούμε να περάσει κι αυτό στα χέρια των συνελεύσεων των πολιτών. Ο σοσιαλφιλελεύθερος νεολογισμός του ΠΑΣΟΚ που ακούει στ’ όνομα «Υπουργείο προστασίας του πολίτη» (sic!) είναι τουλάχιστον προσβλητικός. Εξωραΐζει έναν παραδοσιακά κατασταλτικό μηχανισμό και εμβαθύνει υποτίθεται τον «κοινωνικό» του ρόλο. Τόσο «κοινωνικό» όμως που δε διστάζει να δολοφονήσει, να κακοποιήσει, να φακελώσει, να στήσει σκευωρίες και να καταστείλει τις κοινωνικές εκρήξεις που προκαλεί το σύστημα. Αν έχεις τέτοιους προστάτες, τι να τους κάνεις τους εχθρούς...
Οι υπηρεσίες δημόσιας ασφάλειας μπορούν να γίνουν μια πραγματική υπηρεσία άμυνας και προστασίας σε ένα αληθινά δημοκρατικό πολίτευμα, μόνο όταν αποτελούν οργανικό κομμάτι της κοινωνίας κι όχι βέβαια όταν αποτελούν ένα ξεχωριστό εξωκοινωνικό μηχανισμό βίαιης εφεδρείας του σημερινού συστήματος. Αυτό σημαίνει ότι οι ίδιες οι λαϊκές συνελεύσεις των πολιτών ανά Δήμο θα πρέπει να φροντίζουν για ανάλογες υπηρεσίες, οι οποίες δε θα μπορούσαν να έχουν άλλη μορφή από αυτή των Λαϊκών Πολιτοφυλακών. Οι Πολιτοφυλακές αυτές θα είναι υπό τον άμεσο έλεγχο των Δημοτικών Συνελεύσεων και τα μέλη τους θα απαρτίζονται από τους ίδιους τους πολίτες. Σ’ ένα μεταβατικό στάδιο (όπως αυτό περιγράφεται στη μεταβατική στρατηγική της ΠΔ) οι αρμοδιότητες αυτών των Πολιτοφυλακών θα μπορούσαν να είναι η φύλαξη των δημοτικοποιημένων επιχειρήσεων, η φύλαξη και περιφρούρηση των δημοτικών συνελεύσεων, η καλλιέργεια κουλτούρας αμοιβαίας προστασίας και αλληλεγγύης, η εκπαίδευση των πολιτών σε θέματα δημοκρατικής αυτοάμυνας, η συνεργασία με άλλους δημοτικοποιημένους δημόσιους φορείς (πυροσβεστική, ασθενοφόρα κ.λπ.) όταν παραστεί ανάγκη, η φύλαξη δημοτικών πάρκων κ.λπ. Με λίγα λόγια η οργάνωση της αυτοπροστασίας της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας.
Η ουσιαστικότερη απάντηση στη δολοφονία του Αλέξανδρου, που είναι και απάντηση στη γενικευμένη κρίση που ήταν η απώτερη αιτία της, είναι η συγκρότηση ενός μαζικού, μαχητικού αντισυστημικού κινήματος που θα παλεύει για την κατάργηση της οικονομίας της αγοράς και του πολιτικού της συμπληρώματος, της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και την αντικατάστασή τους από μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας με στόχο την ισοκατανομή της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας και βάση τις δημοτικές συνελεύσεις. Δηλαδή μια πραγματικά Περιεκτική Δημοκρατία.
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2009 (ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ)
ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
Για το θέμα με τις οικογενειακές τραγωδίες λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Αυτή η ιστορία που ισχυρίζεται ότι φταίνε οι δούλοι για
τα δεσμά τους, οι απελπισμένοι για την απελπισία τους και
οι φτωχοί για την φτώχια τους, γιατί όλοι αυτοί δεν εξεγείρονται, δεν αντιδρούν και δεν επαναστατούν, πρέπει
κάποτε να σταματήσει!
τα δεσμά τους, οι απελπισμένοι για την απελπισία τους και
οι φτωχοί για την φτώχια τους, γιατί όλοι αυτοί δεν εξεγείρονται, δεν αντιδρούν και δεν επαναστατούν, πρέπει
κάποτε να σταματήσει!
Και πρέπει να σταματήσει πρώτα απ'όλα γιατί εμείς (εδώ τουλάχιστον) ξέρουμε ότι ζούμε
στην αντεστραμμένη κοινωνία όπου ο ανορθολογισμός και η αποδόμηση του λόγου είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της.
Πρέπει να σταματήσει γιατί η αλλοτρίωση,πνευματική και ψυχική,έχει διαβρώσει το μαζικό άτομο και το έχει καταστήσει
στην αντεστραμμένη κοινωνία όπου ο ανορθολογισμός και η αποδόμηση του λόγου είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της.
Πρέπει να σταματήσει γιατί η αλλοτρίωση,πνευματική και ψυχική,έχει διαβρώσει το μαζικό άτομο και το έχει καταστήσει
μετανάστη (Γκυ Ντεμπώρ) στο ίδιο του το σώμα.
Πρέπει να σταματήσει γιατί το "σύστημα" το συντηρούν και το τελοιοποιούν η οικονομική και πολιτική ελίτ μαζί με τους
Πρέπει να σταματήσει γιατί το "σύστημα" το συντηρούν και το τελοιοποιούν η οικονομική και πολιτική ελίτ μαζί με τους
διανοούμενους απολογητές τους και όχι όπου της γής οι...απελπισμένοι (δηλαδή όλοι μας).
Πρέπει να σταματήσει γιατι όσο διαιονίζεται, θέτει το κίνημα (το ποιό?) πέρα και έξω απο την κοινωνία,
Πρέπει να σταματήσει γιατι όσο διαιονίζεται, θέτει το κίνημα (το ποιό?) πέρα και έξω απο την κοινωνία,
καθιστώντας όλες τις δράσεις θέματα προσωπικά.
Πρέπει να σταματήσει τέλος, γιατί μόνο με μιά ολοκληρωμένη και ουσιαστική πολιτική πρόταση ίσως να φανεί αυτή
Πρέπει να σταματήσει τέλος, γιατί μόνο με μιά ολοκληρωμένη και ουσιαστική πολιτική πρόταση ίσως να φανεί αυτή
η γαμημένη αχτίδα που περιμένουμε τόσα χρόνια να φανεί στα σκοτάδια του κόσμου μας.
Άρης
«Ο κουτσός μισθός»
Κουράγιο σύντροφοι, το διευθυντήριο των Βρυξελλών έκανε θεαματική στροφή προς τα αριστερά και τάχθηκε επιτέλους στο πλευρό των εργαζομένων. Φοβάται μήπως μείνουν χωρίς δουλειά και για να σταματήσει τις απολύσεις πρότεινε (και οι υπουργοί Οικονομίας το συζήτησαν προχθές στο Eco/Fin) τη «μερική ανεργία» . Μια επιχείρηση δηλαδή θα μπορεί να στέλνει στο σπίτι όσους εργαζόμενους επιλέγει για όσες ημέρες θέλει, αν η κυβέρνηση της χώρας του κρίνει ότι το μέτρο αυτό εφαρμόζεται για…να χτυπηθεί η ανεργία. Επιτέλους ο αγώνας τώρα δικαιώνεται . Οι ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν να αποδεχτούν το παλαιό αριστερίστικο αίτημα, «λιγότερη δουλειά , δουλειά για όλους» με μια ασήμαντη παραλλαγή: η λιγότερη (υποχρεωτικά δουλειά θα έχει και λιγότερα χρήματα.
Τι άλλο λοιπόν ζητάτε; Σταματήστε την γκρίνια, τις απεργίες τις διεκδικήσεις. Και ανταποδώστε το «δώρο» που σας προσφέρουν οι εργοδότες βγάζοντας την εβδομαδιαία παραγωγή στις τρεις- τέσσερις ημέρες εργασίας σας.
Αλλά για να σοβαρευτούμε, θέτω μια ερώτηση: Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν ηγέτες και κυβερνήσεις που μόλις έξι μήνες πριν υποστήριζαν, ότι για να σωθούμε από την κρίση έπρεπε να εργαζόμασταν περισσότερο και περισσότερα χρόνια;
| Ή |
ταν εποχές – έξι μήνες πριν- που στις Βρυξέλλες έβγαζαν ντιρεκτίβες για εργάσιμη εβδομάδα 68 ωρών. Ήταν εποχές – έξι μήνες πριν- όπου όποιος μιλούσε για αποκαλυπτικές διαστάσεις της κρίσης καταγγελλόταν ως ηλίθιος, μονομανής, αδαής, αναρχοαυτόνομος.
Χρειαζόταν όχι να φθάσουμε στο χείλος του γκρεμού, αλλά να έχουμε πηδήξει το βάραθρο της κρίσης για να αντιληφθούμε πόσο λίγοι, πόσο αδαείς, πόσο αναξιόπιστοι είναι οι «μεγάλοι άνδρες» της εποχής μας. Να τους ακούσουμε στην τηλεόραση, στις συνόδους κορυφής, στα παγκόσμια φόρα να λένε ότι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει γιατί συμβαίνει, πως θα σταματήσουμε να πέφτουμε προτού μας καταβροχθίσει το βάραθρο.
Το μόνο πράγμα που μας λένε είναι, γονάτισε ώσπου να περάσει το τσουνάμι και μετά, αν ακόμη είσαι ζωντανός, θα προσπαθήσουμε να σε ξαναστήσουμε όρθιο.
| Π |
λήρωσε δηλαδή εσύ εργαζόμενε την κρίση, ενώ οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος μένουν ατιμώρητοι στις θέσεις τους και στα προνόμια τους. Ή πηγαίνουν «εξορία» στην Καραβαϊκή για να φάνε τα δισεκατομμύρια των μπόνους και των αποζημιώσεων που πήραν για την επιτυχημένη συμβολή τους στη χρεοκοπία των επιχειρήσεων και της οικονομίας.
Βασίλης Μουλόπουλος σε σχόλιο του στο ΒΗΜΑ
Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Σε λίγες μέρες καλούμαστε να προσέλθουμε στις κάλπες για να ασκήσουμε το «ύψιστο»(?) δημοκρατικό δικαίωμά μας, να εκλέξουμε τους αντιπροσώπους μας . Πόσο όμως αληθινή είναι αυτή η Δημοκρατία και πόσο ψευδεπίγραφη? Πόσο είμαστε πραγματικά πολίτες και πόσο υπήκοοι? Μήπως έχουμε διάλογο μια μόνο Κυριακή και τέσσερα χρόνια μονόλογο?
Εμείς στην Οικοκοινωνική Δράση απο τους βασικούς στόχους που έχουμε θέσει απο την αρχή, είναι η προώθηση της άμεσης Δημοκρατίας, η αυτοοργάνωση των πολιτών και η ενεργή συμμετοχή όλων στην ισότιμη λήψη των αποφάσεων. Και μόνο έτσι αντιλαμβανόμαστε την Δημοκρατία θεωρώντας ακόμη και αυτή την έννοια της αντιπροσώπευσης ασύμβατη με την έννοια της Δημοκρατίας. Και μια και στον Νομό Κιλκίς έχουμε πολλούς που επικαλούνται κατα καιρούς τους Αρχαίους Έλληνες για να υποστηρίξουν διάφορα, ας δούμε τι λέει ο Αριστοτέλης στα ‘Πολιτικά’ του: «ένα χαρακτηριστικό της ελευθερίας είναι να άρχεται και να άρχει κανείς με την σειρά του» (Πολιτικά Ζ’) και «το κύριο γνώρισμα της Δημοκρατίας είναι οι άρχοντες να αναδεικνύονται με κλήρωση και όχι με εκλογή» (Πολιτικά Δ’) και ακόμη «ο δήμος είναι ο κύριος των πάντων και τα πάντα διοικεί με τα ψηφίσματα και με τα δικαστήρια που ο ίδιος κατέχει την εξουσία» (Αθηναίων Πολιτεία). Βέβαια αν τώρα αναρωτηθούμε τι από όλα αυτά ισχύει σήμερα, μάλλον η απάντηση θα είναι απογοητευτική!
Έτσι αυτό που ισχύει σήμερα είναι να καλούμαστε κάθε τέσσερα χρόνια για να ανανεώσουμε εξουσίες που κρατούν εδώ και πολλά χρόνια. Όμως στην σημερινή κατάσταση της βαθύτατης κρίσης (οικονομικής, οικολογικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής) δεν μας έχουν φέρει μόνο τα κόμματα, κυρίως αυτά της εξουσίας, αλλά και αυτό το ίδιο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορούν (τα κόμματα) και να μας βγάλουν από αυτήν την κρίση. Μπορεί τώρα κάποιος να αρνηθεί αυτό το τεράστιο έλλειμμα πολιτικής, αλλά ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά πως έχει διαμορφωθεί σήμερα το πολιτικό γίγνεσθαι.
Όλοι συμφωνούν ότι σήμερα έχει συντελεστεί μια αναδιάταξη των εξουσιών και πρώτη έχει πλέον αναδειχθεί (και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά) η οικονομική εξουσία. Αυτή όμως η διεθνοποιημένη και κραταιά οικονομία έχει συντελεστεί ως φυσική εξέλιξη των δυνάμεων της ελεύθερης αγοράς και οι διάφορες διεθνείς συμφωνίες (Μάαστριχτ, Λισσαβώνα κ.α.) απλώς θεσμοποίησαν αυτή την δομική αλλαγή. Έτσι κορυφαίοι πολιτικοί παραδέχονται (αλλά βέβαια μετά τις εκλογές) ότι μέσα σε αυτά τα πλαίσια δεν υπάρχουν περιθώρια για άσκηση ανεξάρτητης πολιτικής (Ε.Βενιζέλος 06\09),και ότι η συγκέντρωση ψήφων από τα κόμματα στηρίζεται στην εξαπάτηση(υποσχέσεις που ξεχνιούνται), τον εκβιασμό (συμβασιούχοι,οφειλέτες κ.α.) και την συναλλαγή(Α.Τσίπρας 04\09). Σ’αυτό το τελευταίο, την συναλλαγή, αξίζει να σταθούμε για να αναλογιστούμε τον πραγματικό ρόλο των βουλευτικών και υπουργικών γραφείων που λειτουργούν σαν μαγαζάκια που πωλούν εξυπηρετήσεις και αγοράζουν ψήφους. Κατ’αναλογία το ίδιο συμβαίνει και στα ‘ανώτερα’ κλιμάκια όταν η διαπλοκή με τους επιχειρηματίες-νταβατζήδες (Κ.Καραμανλής 04\04) και τους πολιτικούς είναι πλέον κοινό μυστικό και τα διάφορα σκάνδαλα φυσιολογικό παρεπόμενο.
Το πολιτικό-Δημοκρατικό έλλειμμα αποδεικνύεται βέβαια και από πολλά άλλα, όπως και απο αυτό το ίδιο το εκλογικό σύστημα με την αποχή, άκυρα, λευκά ως μη γενόμενα, και με το μπόνους του πρώτου κόμματος να πλησιάζει τα μπόνους των γκολντεν μπόις. Και όλα αυτά στο όνομα μιας επιτακτικής αυτοδυναμίας, για να βγαίνει μετά η κάθε κυβερνηση να δηλώνει ότι έχει την λαική εντολή, αρνούμενη κάθε διάλογο σε σοβαρότατα θέματα, λες και οι εκλογές είναι η κολυμπήθρα που ξεπλένει όλες τις αμαρτίες. Ακόμη και αυτή η εσωτερική λειτουργία των κομμάτων απέχει πολύ από αυτό που λέμε Δημοκρατία, μια και μπορεί μεν να έχουν κάποιες τυπικές διαδικασίες, αλλά στο τέλος αποφασίζει για όλα ο αρχηγός-ηγέτης, φανερώνοντας έτσι και την δομή της κοινωνίας την οποία οραματίζονται.
Άμεση συνέπεια όλων των παραπάνω είναι η αναξιοκρατία, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, η αδυναμία αλλά και η απροθυμία για άσκηση πραγματικής πολιτικής-οράματος για την κοινωνία, κάτι που αποδεικνύεται και με την απροθυμία παραίτησης απο υψηλά πολιτικά πρόσωπα όταν ξεσπούν τεράστια σκάνδαλα. Αλλα πώς να παραιτηθεί κάποιος όταν κατέλαβε το αξίωμα με τους τρόπους που προαναφέραμε, όταν κατέβαλε υψηλότατο οικονομικό κόστος για την συμμετοχή στις εκλογές, όταν μέρος του κόστους αυτού το κατέβαλαν επιχειρηματίες στους οποίους είναι και υπόχρεος, όταν πολύ πιθανά η προηγούμενη εργασία του ήταν σε μεγάλη επιχείρηση (και μάλλον και η επόμενη) η οποία περιμένει πολλά από αυτόν. Που να βρεθεί η πολιτική ποιότητα όταν στον στίβο της πολιτικής κατεβαίνουν πρόσωπα με μοναδικό προνόμιο το όνομα τους, την δημοτικότητα τους (ηθοποιοί κ.α.), την εμφάνιση τους (!) ή απλά και μόνο την οικονομική τους επιφάνεια. Για να βγαίνουν μετά με τους ιματζ μεικερ και τους ¨διανοούμενους¨, που τους γράφουν τους λόγους, πουλώντας αυτό ακριβώς που ζητά η κοινωνία του θεάματος, δηλαδή μονάχα μια εικόνα.
Σε αυτές τις εκλογές ας μην λησμονήσουμε λοιπόν, ότι το τέλος των ιδεολογιών (για κάποιους τέλος της ιστορίας) έχει έρθει, αλλά ευτυχώς μόνο για κάποιους επαγγελματίες πολιτικούς και την οικονομική ελίτ που υπηρετούν. Για τους ΠΟΛΙΤΕΣ αυτού του κόσμου δεν έχει τελειώσει τίποτα. Ο αγώνας συνεχίζεται…
Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009
Ενας σύγχρονος Γιάννης Αγιάννης
Ξαναζούν οι «Αθλιοι» του Βίκτορα Ουγκό στον 21ο αιώνα! Μόνο που, αν η περιπέτεια του Γιάννη Αγιάννη άρχισε όταν αυτός, πεινασμένος, έκλεψε ένα ψωμί, η περιπέτεια του σύγχρονου ομολόγου του άρχισε όταν... φόρτισε το κινητό του τηλέφωνο στη δουλειά του!
Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια δούλευε στον ίδιο εργοδότη, μια επιχείρηση συσκευασίας στη γερμανική πόλη Ομπερχάουζεν, ο Πακιστανός εργάτης Μοχάμεντ Σεϊχ, πατέρας τριών παιδιών. Στις 5 Ιουνίου όμως, όταν η επιχείρηση ανακάλυψε ότι ο εργάτης αυτός από καιρό σε καιρό φόρτιζε την μπαταρία του κινητού του τηλεφώνου βάζοντάς το σε κάποια πρίζα του εργοστασίου, τον απέλυσε με την εξωφρενική κατηγορία της... «κλοπής ρεύματος»!«Το κόστος για την επιχείρηση ανερχόταν σε 0,014 λεπτά ανά φόρτιση, υπολόγισε ένας μηχανικός» έγραψε η γαλλική «Μοντ» - δηλαδή 14 λεπτά του ευρώ για κάθε... χίλιες φορτίσεις!!!
Ξέσπασε σάλος στη Γερμανία και η είδηση μεταδόθηκε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης όταν είδε το φως της δημοσιότητας, πριν από λίγες μέρες. Καθώς μάλιστα η υπόθεση είχε παραπεμφθεί στα δικαστήρια, ο Μοχάμεντ Σεϊχ δεν επρόκειτο να έχει καμιά τύχη: τα γερμανικά δικαστήρια είναι πιο ανελέητα εναντίον των εργαζομένων από όσο ήταν ο εμπαθής επιθεωρητής Ιαβέρης εναντίον του Γιάννη Αγιάννη.
Δεν έχουν περάσει άλλωστε ούτε έξι μήνες από τις 24 Φεβρουαρίου 2009, όταν το δικαστήριο επίλυσης εργατικών διαφορών Βερολίνου - Βρανδεμβούργου έβγαλε καταδικαστική απόφαση σε μια πολύκροτη υπόθεση που είχε συγκλονίσει τη γερμανική κοινωνία και τον πολιτικό της κόσμο.
Ενα σούπερ μάρκετ απέλυσε μία ταμία του επειδή αυτή κράτησε για τον εαυτό της δύο κουπόνια επιστροφής γυάλινων φιαλών αξίας... ενός ευρώ και τριάντα λεπτών! Το δικαστήριο απεφάνθη ότι ορθώς η επιχείρηση απέλυσε την υπάλληλο με το σκεπτικό ότι οποιαδήποτε «κλοπή», έστω και μηδαμινής αξίας, συνιστά επαρκή λόγο απόλυσης ενός εργαζομένου από τον εργοδότη του.
Βάσει της λογικής αυτής, η τύχη του Πακιστανού εργάτη στα γερμανικά εργατικά δικαστήρια είναι προδιαγεγραμμένη.
Δεν πρόκειται άλλωστε για σημερινό φαινόμενο. Εχει περάσει ήδη ένα τέταρτο του αιώνα από το 1984, λίγο αφότου είχε πάρει η Δεξιά την εξουσία στη Δυτική Γερμανία, από τότε που εκδόθηκε η περιβόητη «απόφαση του Μπίνενστιχ».
Το μπίνενστιχ είναι ένα ασήμαντο γλυκό του δρόμου με γέμιση κρέμας, μηδαμινής αξίας και κόστους. Ενας εργοδότης απέλυσε τότε μια πωλήτριά του, η οποία έφαγε ένα τέτοιο γλυκό χωρίς να το πληρώσει. Η υπόθεση έφτασε μέχρι το ομοσπονδιακό εργατικό δικαστήριο της Δ. Γερμανίας, το οποίο ενέκρινε την απόλυση της πωλήτριας ως δικαιολογημένη.
Εκτοτε, η «απόφαση του Μπίνενστιχ» έχει αναχθεί από τους συντηρητικούς Γερμανούς δικαστές σε κορυφαία νομολογία βάσει της οποίας δικάζουν και καταδικάζουν όλους τους εργαζομένους, που απολύονται από τους εργοδότες τους με ανάλογες προφάσεις.
Εννοείται ότι αυτή η στάση έχει αποθρασύνει τους εργοδότες, οι οποίοι αισθάνονται κυριολεκτικά ασύδοτοι στον τομέα αυτόν.
Πρόσφατα, άλλη γερμανική επιχείρηση απέλυσε έναν σκουπιδιάρη που απασχολούσε, επειδή ο δυστυχής πήρε για το σπίτι του μια παιδική κούνια που είχε πεταχτεί στους κάδους σκουπιδιών της εταιρείας!
Ευτυχώς, σε αυτή τουλάχιστον την περίπτωση, στις 30 Ιουλίου, το δικαστήριο του Μανχάιμ αποφάσισε ότι δεν υπήρξε ζημιά της επιχείρησης και διέταξε την επαναπρόσληψη του σκουπιδιάρη.
«Κλοπή ρεύματος» αξίας ενός λεπτού, ένα γλυκό που φαγώθηκε και δεν πληρώθηκε, δύο κουπόνια αξίας ενός ευρώ - είναι προφανές ότι οι «Αθλιοι» του 21ου αιώνα διώκονται από τους σύγχρονους Ιαβέρηδες για πράγματα πολύ μικρότερης αξίας ακόμη και από το ψωμί του Γιάννη Αγιάννη...
'Αρθρο του Γιώργου Δελαστίκ από το 'Εθνος.
Σεξουαλική κακοποίηση παιδιών.
Μετά το συγκλονίστικο σχόλιο της maveet είναι ίσως λίγο
δύσκολο να θεωρητικολογείσουμε μια και πάντα η πραγματικότητα ξεπερνά την θεωρία και βγαίνει συνήθως νικήτρια στις τοποθετήσεις των πρωταγωνιστών.
Όμως υπάρχει πάντα το ερώτημα, απο που πηγάζουν τα προβλήματα και πώς μπορούμε να τα χτυπήσουμε στην ρίζα τους?.Αρκούν οι συμβουλές για το τί πρέπει να γίνει μετά το περιστατικό?, ή να περιμένουμε όλες τις απαντήσεις απο
τους ψυχολόγους με την κλασική αναζήτηση της παιδικής ηλικίας και των τραυμάτων που κουβαλά ο θύτης?
Σίγουρα το σχόλιο για αναζήτηση του πραγματικού εαυτού μας ως απάντηση κινείται στην σωστή κατεύθυνση, αλλά πόσο αυτό είναι πραγματικά εφικτό στην αντεστραμμένη κοινωνία που ζούμε?
Σε μιά ιδανική κοινωνία,απ'την άλλη,θα υπήρχαν τετοια περιστατικά ή θα είχαν εξαλειφθεί μαζί με όλα τα κακά του κόσμου?
Κατα την ταπεινή μου γνώμη και στην ιδανική κοινωνία θα υπήρχαν τέτοια γεγονότα αλλά σε καμία περίπτωση στον βαθμό που τα συναντάμε σήμερα.Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι ακριβώς αυτή η αντιστροφή και η αλλοτρίωση της ψυχικότητας και της πνευματικότητας του
ατόμου.Το άτομο όντας ξενιτεμένο απο τις πραγματικές του ανάγκες και επιθυμίες,πνευματικές,ψυχικές,σεξουαλικές και μη μπορώντας να προσδιορίσει το πρόβλημα που βιώνει παρουσιάζει τέτοιες ακραίες συμπεριφορές.Δεν είναι εξάλλου τυχαίο που πάντα εμφανίζονται άτομα της εκκλησίας
μπλεγμένα στα πιο απίθανα περιστατικά,μια και βιώνουν την στέρηση αυτή στον μέγιστο βαθμό.Η κουλτούρα του καπιταλισμού με την υποταγή της ανθρώπινης φύσης για την αποδοχή της ιστορίας (Α.Καμύ) κρύβεται πίσω απο τα περισσότερα δεινά που μας κυκλώνουν.
Άρης δύσκολο να θεωρητικολογείσουμε μια και πάντα η πραγματικότητα ξεπερνά την θεωρία και βγαίνει συνήθως νικήτρια στις τοποθετήσεις των πρωταγωνιστών.
Όμως υπάρχει πάντα το ερώτημα, απο που πηγάζουν τα προβλήματα και πώς μπορούμε να τα χτυπήσουμε στην ρίζα τους?.Αρκούν οι συμβουλές για το τί πρέπει να γίνει μετά το περιστατικό?, ή να περιμένουμε όλες τις απαντήσεις απο
τους ψυχολόγους με την κλασική αναζήτηση της παιδικής ηλικίας και των τραυμάτων που κουβαλά ο θύτης?
Σίγουρα το σχόλιο για αναζήτηση του πραγματικού εαυτού μας ως απάντηση κινείται στην σωστή κατεύθυνση, αλλά πόσο αυτό είναι πραγματικά εφικτό στην αντεστραμμένη κοινωνία που ζούμε?
Σε μιά ιδανική κοινωνία,απ'την άλλη,θα υπήρχαν τετοια περιστατικά ή θα είχαν εξαλειφθεί μαζί με όλα τα κακά του κόσμου?
Κατα την ταπεινή μου γνώμη και στην ιδανική κοινωνία θα υπήρχαν τέτοια γεγονότα αλλά σε καμία περίπτωση στον βαθμό που τα συναντάμε σήμερα.Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι ακριβώς αυτή η αντιστροφή και η αλλοτρίωση της ψυχικότητας και της πνευματικότητας του
ατόμου.Το άτομο όντας ξενιτεμένο απο τις πραγματικές του ανάγκες και επιθυμίες,πνευματικές,ψυχικές,σεξουαλικές και μη μπορώντας να προσδιορίσει το πρόβλημα που βιώνει παρουσιάζει τέτοιες ακραίες συμπεριφορές.Δεν είναι εξάλλου τυχαίο που πάντα εμφανίζονται άτομα της εκκλησίας
μπλεγμένα στα πιο απίθανα περιστατικά,μια και βιώνουν την στέρηση αυτή στον μέγιστο βαθμό.Η κουλτούρα του καπιταλισμού με την υποταγή της ανθρώπινης φύσης για την αποδοχή της ιστορίας (Α.Καμύ) κρύβεται πίσω απο τα περισσότερα δεινά που μας κυκλώνουν.
"Όταν ο ήλιος χαμηλώσει, ακόμη και οι μικροί ρίχνουν μεγάλη σκιά"
κράτος:(το) ουσ.[<αρχ.κράτος] δύναμη, ισχύς // αρχή, εξουσία // οργανωμένη πολιτεία // η κυβέρνηση κάθε χώρας.
" Το έθνος κράτος συρικνώνει την ανθρωπιά μας, ορθώνεται πάνω στις ζωές μας και πέρα απο αυτές, προσπαθεί να μας πείσει μέσω της κολακείας,
μας περιθωριοποιεί, εμποδίζει την ελεύθερη ανάπτυξη μας, μας ταπεινώνει και συχνά μας δ ο λ ο φ ο ν ε ί στις διάφορες ιμπεριαλιστικές του (σ.σ.και όχι μόνο)
περιπέτειες. Το να είμαστε πολίτες ενός έθνους κράτους είναι μια αφαίρεση που μας μεταφέρει απο τον βιωμένο χώρο στο βασίλειο ενός μύθου ενδεδυμένου
με την προκατάληψη της μοναδικότητας. Μοναδικότητα η οποία μας τοποθετεί σαν μια εθνική οντότητα έξω και πέρα απο την απο την υπόλοιπη ανθρωπότητα,
στην πραγματικότητα, έξω και πέρα απο το ίδιο μας το είδος.Στην ουσία απο σωματική, ψυχολογική και ιδεολογική πλευρά είμαστε τα θύματα του έθνους κράτους
και όχι τα συστατικά του μέρη, οι δήθεν ελεύθεροι ψηφοφόροι του." Murray Bookchin.
Tο κράτος πάνω και πέρα απο τις ζωές μας λοιπόν.Νομίζω ότι αυτο πλέον το έχουν κατανοήσει και οι πλέον άσχετοι με την πολιτική βιώνοντας την καθημερινότητα.
Αυτό βέβαια που δεν έχουν καταλάβει είναι τον βαθμό που το κράτος επεμβαίνει στην ζωή μας. Και ειλικρινά κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να το κατανοήσει πλήρως
μια και οι ίδιοι οι <<καθοδηγητές>> αυτοπαγιδεύονται στο σύστημα που συντηρούν και υποστηρίζουν με το να καταπνίγουν οτιδήποτε νέο ή καινοτόμο που είναι έξω
απο τις νόρμες που προστατεύουν ακριβώς αυτό το σύστημα. Γιατί βέβαια κάθε σύστημα στηρίζεται στην πειθαρχία και στην ανάγκη κατασκευής εκείνου του μοντέλου
ανθρώπινου χαρακτήρα που του είναι απαραίτητο για την συντήρηση του. Αυτή η κατασκευή συναίνεσης απο την άρχουσα τάξη και το αποκλειστικό υπηρετικό όργανό
της το κράτος, έχουν οδηγήσει σήμερα την ανθρώπινη κοινωνία σ'αυτό το αίσχος και την ξεφτίλα που μας περιτριγυρίζει.Και πώς γίνεται αυτό?
Τι άλλο βέβαια απο την συνεχή εκπαίδευση του πολίτη (υποκειμένου) μέσω της οικογένειας, του σχολείου, των ΜΜΕ και κυρίως της τηλεόρασης, της θρησκείας και
κάθε λογής πληροφορίας σε μια διαρκείας μάθηση που δέν φτιάχνει μόνο ανθρώπους αλλά και βιογραφίες.Η θεοποίηση του χρήματος (μονοσήμαντη κλίμακα αξιών)
τα καταναλωτικά πρότυπα, η ιδιοκτησία και τα παρεπόμενα της (εγληματικότητα), η απατηλή λάμψη της μπουρζουαζίας (όλοι δήθεν μπορούν να τα καταφέρουν για πλούτο)
η αποδόμηση του λόγου, πνευματικότητας, κριτικής σκέψης που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παθητικότητα και στην ιδιώτευση.'Ολα τόσο απαραίτητα για ένα
σύστημα που μας θεωρεί όλους ασημαντότητες, αναλώσιμους ένα τίποτα και που εξακολουθούμε να το ανεχόμαστε όντας απο καιρό στο πέλαγος της αναξιοπρέπειας.
Μακάρι όμως να ήταν απλά ένα σύστημα επιβολής ιδεολογίας, που θα είχε βέβαια την ανάγκη της συνεχούς επιβολής και ως εκ τούτου και την αναμενόμενη αντίδραση
όπως ακριβώς συνέβαινε άλλες εποχές με την συνεχή χρήση βίας μια και "το κράτος και η βία είναι αδέλφια" όπως είχε πει και ο Ισίοδος. Σήμερα την βία έχει αντικαταστήσει
η προπαγάνδα όπως προαναφέραμε, αλλά η επιβολή απο το κράτος προχωράει σε βάθος, σε μονοπάτια δύσβατα, παραγωγής της μαζικής ψυχολογίας του ατόμου.
Κύριος μοχλός εδώ είναι σίγουρα η σεξουαλική καταπίεση όπως τόσο διεξοδικά και επιστημονικά απέδειξε ο Βίχελμ Ράιχ. Με το μόνιμο άγχος της ελεύθερης σεξουαλικότητας
και την πίεση των κοινωνικών προτύπων απ'όπου κι αν προέρχονται, έχουν γεμίσει τα δελτία ειδήσεων ειδεχθών σεξουαλικών και μη εγλημάτων και <<σκανδάλων>> χωρίς
κανείς μέχρι σήμερα να έχει δώσει κάποιες πειστικές απαντήσεις, πέρα απο τις ψυχολογικές ταυτολογίες και τις γελοιότητες της δεξιάς περι εγγενούς παραβατικότητας ομάδων ατόμων. Έτσι προκύπτει το γνωστό ότι την φυλακή την κουβαλάμε μέσα μας και πρώτα πρέπει να προσεγγίσουμε την αληθινή μας φύση στο μέτρο του εφικτού και μετά
να θέσουμε τους στόχους.
Μετά απο αυτήν την ληστεία της χιλιετίας απο το κράτος που αφορά την πνευματικότητα μας, τον ψυχισμό μας, τις αυθεντικές πλευρές του εαυτού μας και κατ'επέκταση της
ίδιας της ζωής μας και του μέλλοντος μας, μάλλον είναι <<μικροπρέπεια>> να μιλήσουμε για την καθημερινή κλοπή του ελεύθερου χρόνου, της ανεκτής επιβίωσης και της χαράς
της ζωής.Και μάλλον είναι περιττό να πούμε ποιά είναι η διέξοδος απο όλα αυτά.
"Όταν ο ήλιος χαμηλώσει, ακόμη και οι μικροί ρίχνουν μεγάλη σκιά"
Άρης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)