Για το θέμα με τις οικογενειακές τραγωδίες λόγω οικονομικών προβλημάτων.

Αυτή η ιστορία που ισχυρίζεται ότι φταίνε οι δούλοι για
τα δεσμά τους, οι απελπισμένοι για την απελπισία τους και
οι φτωχοί για την φτώχια τους, γιατί όλοι αυτοί δεν εξεγείρονται, δεν αντιδρούν και δεν επαναστατούν, πρέπει
κάποτε να σταματήσει! 

Και πρέπει να σταματήσει πρώτα απ'όλα γιατί εμείς (εδώ τουλάχιστον) ξέρουμε ότι ζούμε
στην αντεστραμμένη κοινωνία όπου ο ανορθολογισμός και η αποδόμηση του λόγου είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της.
Πρέπει να σταματήσει γιατί η αλλοτρίωση,πνευματική και ψυχική,έχει διαβρώσει το μαζικό άτομο και το έχει καταστήσει

μετανάστη (Γκυ Ντεμπώρ) στο ίδιο του το σώμα.
Πρέπει να σταματήσει γιατί το "σύστημα" το συντηρούν και το τελοιοποιούν η οικονομική και πολιτική ελίτ μαζί με τους

διανοούμενους απολογητές τους και όχι όπου της γής οι...απελπισμένοι (δηλαδή όλοι μας).
Πρέπει να σταματήσει γιατι όσο διαιονίζεται, θέτει το κίνημα (το ποιό?) πέρα και έξω απο την κοινωνία,

 καθιστώντας όλες τις δράσεις θέματα προσωπικά.
Πρέπει να σταματήσει τέλος, γιατί μόνο με μιά ολοκληρωμένη και ουσιαστική πολιτική πρόταση ίσως να φανεί αυτή

 η γαμημένη αχτίδα που περιμένουμε τόσα χρόνια να φανεί στα σκοτάδια του κόσμου μας.

 

Άρης

«Ο κουτσός μισθός»

 Κουράγιο σύντροφοι, το διευθυντήριο των Βρυξελλών έκανε θεαματική στροφή προς τα αριστερά και τάχθηκε επιτέλους στο πλευρό των εργαζομένων. Φοβάται μήπως μείνουν χωρίς δουλειά και για να σταματήσει τις απολύσεις πρότεινε (και οι υπουργοί Οικονομίας το συζήτησαν προχθές στο Eco/Fin) τη «μερική ανεργία» . Μια επιχείρηση δηλαδή θα μπορεί να στέλνει στο σπίτι όσους εργαζόμενους επιλέγει για όσες ημέρες θέλει, αν η κυβέρνηση της χώρας του κρίνει ότι το μέτρο αυτό εφαρμόζεται για…να χτυπηθεί η ανεργία. Επιτέλους ο αγώνας τώρα δικαιώνεται . Οι ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν να αποδεχτούν το παλαιό αριστερίστικο αίτημα, «λιγότερη δουλειά , δουλειά για όλους» με μια ασήμαντη παραλλαγή: η λιγότερη (υποχρεωτικά δουλειά θα έχει και λιγότερα χρήματα.

Τι άλλο λοιπόν ζητάτε; Σταματήστε την γκρίνια, τις απεργίες τις διεκδικήσεις. Και ανταποδώστε το «δώρο» που σας προσφέρουν οι εργοδότες βγάζοντας την εβδομαδιαία παραγωγή στις τρεις- τέσσερις ημέρες εργασίας σας.

Αλλά για να σοβαρευτούμε, θέτω μια ερώτηση: Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν ηγέτες και κυβερνήσεις που μόλις έξι μήνες πριν υποστήριζαν, ότι για να σωθούμε από την κρίση έπρεπε να εργαζόμασταν περισσότερο και περισσότερα χρόνια;

Ή

ταν εποχές – έξι μήνες πριν- που στις Βρυξέλλες έβγαζαν ντιρεκτίβες για εργάσιμη εβδομάδα 68 ωρών. Ήταν εποχές – έξι μήνες πριν- όπου όποιος μιλούσε για αποκαλυπτικές διαστάσεις της κρίσης καταγγελλόταν ως ηλίθιος, μονομανής, αδαής, αναρχοαυτόνομος.

Χρειαζόταν όχι να φθάσουμε στο χείλος του γκρεμού, αλλά να έχουμε πηδήξει το βάραθρο της κρίσης για να αντιληφθούμε πόσο λίγοι, πόσο αδαείς, πόσο αναξιόπιστοι είναι οι «μεγάλοι άνδρες» της εποχής μας. Να τους ακούσουμε στην τηλεόραση, στις συνόδους κορυφής, στα παγκόσμια φόρα να λένε ότι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει γιατί συμβαίνει, πως θα σταματήσουμε να πέφτουμε προτού μας καταβροχθίσει το βάραθρο.

Το μόνο πράγμα που μας λένε είναι, γονάτισε ώσπου να περάσει το τσουνάμι και μετά, αν ακόμη είσαι ζωντανός, θα προσπαθήσουμε να σε ξαναστήσουμε όρθιο.

Π

λήρωσε δηλαδή εσύ εργαζόμενε την κρίση, ενώ οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος μένουν ατιμώρητοι στις θέσεις τους και στα προνόμια τους. Ή πηγαίνουν «εξορία» στην Καραβαϊκή για να φάνε τα δισεκατομμύρια των μπόνους και των αποζημιώσεων που πήραν για την επιτυχημένη συμβολή τους στη χρεοκοπία των επιχειρήσεων και της οικονομίας.

Βασίλης Μουλόπουλος σε σχόλιο του στο ΒΗΜΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Σε λίγες μέρες καλούμαστε να προσέλθουμε στις κάλπες για να ασκήσουμε το «ύψιστο»(?) δημοκρατικό δικαίωμά μας, να εκλέξουμε τους αντιπροσώπους μας . Πόσο όμως αληθινή είναι αυτή η Δημοκρατία και πόσο ψευδεπίγραφη? Πόσο είμαστε πραγματικά πολίτες και πόσο υπήκοοι? Μήπως έχουμε διάλογο μια μόνο Κυριακή και τέσσερα χρόνια μονόλογο?

  Εμείς στην Οικοκοινωνική Δράση απο τους βασικούς στόχους που έχουμε θέσει απο την αρχή, είναι η προώθηση της άμεσης Δημοκρατίας, η αυτοοργάνωση των πολιτών και η ενεργή συμμετοχή όλων στην ισότιμη λήψη των αποφάσεων. Και μόνο έτσι αντιλαμβανόμαστε την Δημοκρατία θεωρώντας ακόμη και αυτή την έννοια της αντιπροσώπευσης ασύμβατη με την έννοια της Δημοκρατίας. Και μια και στον Νομό Κιλκίς έχουμε πολλούς που επικαλούνται κατα καιρούς τους Αρχαίους Έλληνες για να υποστηρίξουν διάφορα, ας δούμε τι λέει ο Αριστοτέλης στα ‘Πολιτικά’ του: «ένα χαρακτηριστικό της ελευθερίας είναι να άρχεται και να άρχει κανείς με την σειρά του» (Πολιτικά Ζ’) και «το κύριο γνώρισμα της Δημοκρατίας είναι οι άρχοντες να αναδεικνύονται με κλήρωση και όχι με εκλογή» (Πολιτικά Δ’) και ακόμη «ο δήμος είναι ο κύριος των πάντων και τα πάντα διοικεί με τα ψηφίσματα και με τα δικαστήρια που ο ίδιος κατέχει την εξουσία» (Αθηναίων Πολιτεία). Βέβαια αν τώρα αναρωτηθούμε τι από όλα αυτά ισχύει σήμερα, μάλλον η απάντηση θα είναι απογοητευτική!

  Έτσι αυτό που ισχύει σήμερα είναι να καλούμαστε κάθε τέσσερα χρόνια για να ανανεώσουμε εξουσίες που κρατούν εδώ και πολλά χρόνια. Όμως στην σημερινή κατάσταση της βαθύτατης κρίσης (οικονομικής, οικολογικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής) δεν μας έχουν φέρει μόνο τα κόμματα, κυρίως αυτά της εξουσίας, αλλά και αυτό το ίδιο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορούν (τα κόμματα) και να μας βγάλουν από αυτήν την κρίση. Μπορεί τώρα κάποιος να αρνηθεί αυτό το τεράστιο έλλειμμα πολιτικής, αλλά ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά πως έχει διαμορφωθεί σήμερα το πολιτικό γίγνεσθαι.

  Όλοι συμφωνούν ότι σήμερα έχει συντελεστεί μια αναδιάταξη των εξουσιών και πρώτη έχει πλέον αναδειχθεί (και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά) η οικονομική εξουσία. Αυτή όμως η διεθνοποιημένη και κραταιά οικονομία έχει συντελεστεί ως φυσική εξέλιξη των δυνάμεων της ελεύθερης αγοράς και οι διάφορες διεθνείς συμφωνίες (Μάαστριχτ, Λισσαβώνα κ.α.) απλώς θεσμοποίησαν αυτή την δομική αλλαγή. Έτσι κορυφαίοι πολιτικοί παραδέχονται (αλλά βέβαια μετά τις εκλογές) ότι μέσα σε αυτά τα πλαίσια δεν υπάρχουν περιθώρια για άσκηση ανεξάρτητης πολιτικής (Ε.Βενιζέλος 06\09),και ότι η συγκέντρωση ψήφων από τα κόμματα στηρίζεται στην εξαπάτηση(υποσχέσεις που ξεχνιούνται), τον εκβιασμό (συμβασιούχοι,οφειλέτες κ.α.) και την συναλλαγή(Α.Τσίπρας 04\09). Σ’αυτό το τελευταίο, την συναλλαγή, αξίζει να σταθούμε για να αναλογιστούμε τον πραγματικό ρόλο των βουλευτικών και υπουργικών γραφείων που λειτουργούν σαν μαγαζάκια που πωλούν εξυπηρετήσεις και αγοράζουν ψήφους. Κατ’αναλογία το ίδιο συμβαίνει και στα ‘ανώτερα’ κλιμάκια όταν η διαπλοκή με τους επιχειρηματίες-νταβατζήδες (Κ.Καραμανλής 04\04) και τους πολιτικούς είναι πλέον κοινό μυστικό και τα διάφορα σκάνδαλα φυσιολογικό παρεπόμενο.

  Το πολιτικό-Δημοκρατικό έλλειμμα αποδεικνύεται βέβαια και από πολλά άλλα, όπως και απο αυτό το ίδιο το εκλογικό σύστημα με την αποχή, άκυρα, λευκά ως μη γενόμενα, και με το μπόνους του πρώτου κόμματος να πλησιάζει τα μπόνους των γκολντεν μπόις. Και όλα αυτά στο όνομα μιας επιτακτικής αυτοδυναμίας, για να βγαίνει μετά η κάθε κυβερνηση να δηλώνει ότι έχει την λαική εντολή, αρνούμενη κάθε διάλογο σε σοβαρότατα θέματα, λες και οι εκλογές είναι η κολυμπήθρα που ξεπλένει όλες τις αμαρτίες. Ακόμη και αυτή η εσωτερική λειτουργία των κομμάτων απέχει πολύ από αυτό που λέμε Δημοκρατία, μια και μπορεί μεν να έχουν κάποιες τυπικές διαδικασίες, αλλά στο τέλος αποφασίζει για όλα ο αρχηγός-ηγέτης, φανερώνοντας έτσι και την δομή της κοινωνίας την οποία οραματίζονται.

  Άμεση συνέπεια όλων των παραπάνω είναι η αναξιοκρατία, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, η αδυναμία αλλά και η απροθυμία για άσκηση πραγματικής πολιτικής-οράματος για την κοινωνία, κάτι που αποδεικνύεται και με την απροθυμία παραίτησης απο υψηλά πολιτικά πρόσωπα όταν ξεσπούν τεράστια σκάνδαλα. Αλλα πώς να παραιτηθεί κάποιος όταν κατέλαβε το αξίωμα με τους τρόπους που προαναφέραμε, όταν κατέβαλε υψηλότατο οικονομικό  κόστος για την συμμετοχή στις εκλογές, όταν μέρος του κόστους αυτού το κατέβαλαν επιχειρηματίες στους οποίους είναι και υπόχρεος, όταν πολύ πιθανά η προηγούμενη  εργασία του ήταν σε μεγάλη επιχείρηση (και μάλλον και η επόμενη) η οποία περιμένει πολλά από αυτόν. Που να βρεθεί η πολιτική ποιότητα όταν στον στίβο της πολιτικής κατεβαίνουν πρόσωπα με μοναδικό προνόμιο το όνομα τους, την δημοτικότητα τους (ηθοποιοί κ.α.), την εμφάνιση τους (!) ή απλά και μόνο την οικονομική τους επιφάνεια. Για να βγαίνουν μετά με τους ιματζ μεικερ και τους ¨διανοούμενους¨, που τους γράφουν τους λόγους, πουλώντας αυτό ακριβώς που ζητά η κοινωνία του θεάματος, δηλαδή μονάχα μια εικόνα.

  Σε αυτές τις εκλογές ας μην λησμονήσουμε λοιπόν, ότι το τέλος των ιδεολογιών (για κάποιους τέλος της ιστορίας) έχει έρθει, αλλά ευτυχώς μόνο για κάποιους επαγγελματίες πολιτικούς και την οικονομική ελίτ που υπηρετούν. Για τους ΠΟΛΙΤΕΣ αυτού του κόσμου δεν έχει τελειώσει τίποτα. Ο αγώνας συνεχίζεται…

Ενας σύγχρονος Γιάννης Αγιάννης

Ξαναζούν οι «Αθλιοι» του Βίκτορα Ουγκό στον 21ο αιώνα! Μόνο που, αν η περιπέτεια του Γιάννη Αγιάννη άρχισε όταν αυτός, πεινασμένος, έκλεψε ένα ψωμί, η περιπέτεια του σύγχρονου ομολόγου του άρχισε όταν... φόρτισε το κινητό του τηλέφωνο στη δουλειά του! 

Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια δούλευε στον ίδιο εργοδότη, μια επιχείρηση συσκευασίας στη γερμανική πόλη Ομπερχάουζεν, ο Πακιστανός εργάτης Μοχάμεντ Σεϊχ, πατέρας τριών παιδιών. Στις 5 Ιουνίου όμως, όταν η επιχείρηση ανακάλυψε ότι ο εργάτης αυτός από καιρό σε καιρό φόρτιζε την μπαταρία του κινητού του τηλεφώνου βάζοντάς το σε κάποια πρίζα του εργοστασίου, τον απέλυσε με την εξωφρενική κατηγορία της... «κλοπής ρεύματος»!
«Το κόστος για την επιχείρηση ανερχόταν σε 0,014 λεπτά ανά φόρτιση, υπολόγισε ένας μηχανικός» έγραψε η γαλλική «Μοντ» - δηλαδή 14 λεπτά του ευρώ για κάθε... χίλιες φορτίσεις!!!
Ξέσπασε σάλος στη Γερμανία και η είδηση μεταδόθηκε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης όταν είδε το φως της δημοσιότητας, πριν από λίγες μέρες. Καθώς μάλιστα η υπόθεση είχε παραπεμφθεί στα δικαστήρια, ο Μοχάμεντ Σεϊχ δεν επρόκειτο να έχει καμιά τύχη: τα γερμανικά δικαστήρια είναι πιο ανελέητα εναντίον των εργαζομένων από όσο ήταν ο εμπαθής επιθεωρητής Ιαβέρης εναντίον του Γιάννη Αγιάννη.
Δεν έχουν περάσει άλλωστε ούτε έξι μήνες από τις 24 Φεβρουαρίου 2009, όταν το δικαστήριο επίλυσης εργατικών διαφορών Βερολίνου - Βρανδεμβούργου έβγαλε καταδικαστική απόφαση σε μια πολύκροτη υπόθεση που είχε συγκλονίσει τη γερμανική κοινωνία και τον πολιτικό της κόσμο.
Ενα σούπερ μάρκετ απέλυσε μία ταμία του επειδή αυτή κράτησε για τον εαυτό της δύο κουπόνια επιστροφής γυάλινων φιαλών αξίας... ενός ευρώ και τριάντα λεπτών! Το δικαστήριο απεφάνθη ότι ορθώς η επιχείρηση απέλυσε την υπάλληλο με το σκεπτικό ότι οποιαδήποτε «κλοπή», έστω και μηδαμινής αξίας, συνιστά επαρκή λόγο απόλυσης ενός εργαζομένου από τον εργοδότη του.
Βάσει της λογικής αυτής, η τύχη του Πακιστανού εργάτη στα γερμανικά εργατικά δικαστήρια είναι προδιαγεγραμμένη.
Δεν πρόκειται άλλωστε για σημερινό φαινόμενο. Εχει περάσει ήδη ένα τέταρτο του αιώνα από το 1984, λίγο αφότου είχε πάρει η Δεξιά την εξουσία στη Δυτική Γερμανία, από τότε που εκδόθηκε η περιβόητη «απόφαση του Μπίνενστιχ».
Το μπίνενστιχ είναι ένα ασήμαντο γλυκό του δρόμου με γέμιση κρέμας, μηδαμινής αξίας και κόστους. Ενας εργοδότης απέλυσε τότε μια πωλήτριά του, η οποία έφαγε ένα τέτοιο γλυκό χωρίς να το πληρώσει. Η υπόθεση έφτασε μέχρι το ομοσπονδιακό εργατικό δικαστήριο της Δ. Γερμανίας, το οποίο ενέκρινε την απόλυση της πωλήτριας ως δικαιολογημένη.
Εκτοτε, η «απόφαση του Μπίνενστιχ» έχει αναχθεί από τους συντηρητικούς Γερμανούς δικαστές σε κορυφαία νομολογία βάσει της οποίας δικάζουν και καταδικάζουν όλους τους εργαζομένους, που απολύονται από τους εργοδότες τους με ανάλογες προφάσεις.
Εννοείται ότι αυτή η στάση έχει αποθρασύνει τους εργοδότες, οι οποίοι αισθάνονται κυριολεκτικά ασύδοτοι στον τομέα αυτόν.
Πρόσφατα, άλλη γερμανική επιχείρηση απέλυσε έναν σκουπιδιάρη που απασχολούσε, επειδή ο δυστυχής πήρε για το σπίτι του μια παιδική κούνια που είχε πεταχτεί στους κάδους σκουπιδιών της εταιρείας!
Ευτυχώς, σε αυτή τουλάχιστον την περίπτωση, στις 30 Ιουλίου, το δικαστήριο του Μανχάιμ αποφάσισε ότι δεν υπήρξε ζημιά της επιχείρησης και διέταξε την επαναπρόσληψη του σκουπιδιάρη.
«Κλοπή ρεύματος» αξίας ενός λεπτού, ένα γλυκό που φαγώθηκε και δεν πληρώθηκε, δύο κουπόνια αξίας ενός ευρώ - είναι προφανές ότι οι «Αθλιοι» του 21ου αιώνα διώκονται από τους σύγχρονους Ιαβέρηδες για πράγματα πολύ μικρότερης αξίας ακόμη και από το ψωμί του Γιάννη Αγιάννη...
'Αρθρο του Γιώργου Δελαστίκ από το 'Εθνος.

 

Σεξουαλική κακοποίηση παιδιών.

Μετά το συγκλονίστικο σχόλιο της maveet είναι ίσως λίγο
δύσκολο να θεωρητικολογείσουμε μια και πάντα η πραγματικότητα ξεπερνά την θεωρία και βγαίνει συνήθως νικήτρια στις τοποθετήσεις των πρωταγωνιστών.
Όμως υπάρχει πάντα το ερώτημα, απο που πηγάζουν τα προβλήματα και πώς μπορούμε να τα χτυπήσουμε στην ρίζα τους?.Αρκούν οι συμβουλές για το τί πρέπει να γίνει μετά το περιστατικό?, ή να περιμένουμε όλες τις απαντήσεις απο
τους ψυχολόγους με την κλασική αναζήτηση της παιδικής ηλικίας και των τραυμάτων που κουβαλά ο θύτης?
Σίγουρα το σχόλιο για αναζήτηση του πραγματικού εαυτού μας ως απάντηση κινείται στην σωστή κατεύθυνση, αλλά πόσο αυτό είναι πραγματικά εφικτό στην αντεστραμμένη κοινωνία που ζούμε?
Σε μιά ιδανική κοινωνία,απ'την άλλη,θα υπήρχαν τετοια περιστατικά ή θα είχαν εξαλειφθεί μαζί με όλα τα κακά του κόσμου?
Κατα την ταπεινή μου γνώμη και στην ιδανική κοινωνία θα υπήρχαν τέτοια γεγονότα αλλά σε καμία περίπτωση στον βαθμό που τα συναντάμε σήμερα.Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι ακριβώς αυτή η αντιστροφή και η αλλοτρίωση της ψυχικότητας και της πνευματικότητας του
ατόμου.Το άτομο όντας ξενιτεμένο απο τις πραγματικές του ανάγκες και επιθυμίες,πνευματικές,ψυχικές,σεξουαλικές και μη μπορώντας να προσδιορίσει το πρόβλημα που βιώνει παρουσιάζει τέτοιες ακραίες συμπεριφορές.Δεν είναι εξάλλου τυχαίο που πάντα εμφανίζονται άτομα της εκκλησίας
μπλεγμένα στα πιο απίθανα περιστατικά,μια και βιώνουν την στέρηση αυτή στον μέγιστο βαθμό.Η κουλτούρα του καπιταλισμού με την υποταγή της ανθρώπινης φύσης για την αποδοχή της ιστορίας (Α.Καμύ) κρύβεται πίσω απο τα περισσότερα δεινά που μας κυκλώνουν.

Άρης

"Όταν ο ήλιος χαμηλώσει, ακόμη και οι μικροί ρίχνουν μεγάλη σκιά"

κράτος:(το) ουσ.[<αρχ.κράτος] δύναμη, ισχύς // αρχή, εξουσία // οργανωμένη πολιτεία // η κυβέρνηση κάθε χώρας.

" Το έθνος κράτος συρικνώνει την ανθρωπιά μας, ορθώνεται πάνω στις ζωές μας και πέρα απο αυτές, προσπαθεί να μας πείσει μέσω της κολακείας,

μας περιθωριοποιεί, εμποδίζει την ελεύθερη ανάπτυξη μας, μας ταπεινώνει και συχνά μας δ ο λ ο φ ο ν ε ί στις διάφορες ιμπεριαλιστικές του (σ.σ.και όχι μόνο)

περιπέτειες. Το να είμαστε πολίτες ενός έθνους κράτους είναι μια αφαίρεση που μας μεταφέρει απο τον βιωμένο χώρο στο βασίλειο ενός μύθου ενδεδυμένου

με την προκατάληψη της μοναδικότητας. Μοναδικότητα η οποία μας τοποθετεί σαν μια εθνική οντότητα έξω και πέρα απο την απο την υπόλοιπη ανθρωπότητα,

στην πραγματικότητα, έξω και πέρα απο το ίδιο μας το είδος.Στην ουσία απο σωματική, ψυχολογική και ιδεολογική πλευρά είμαστε τα θύματα του έθνους κράτους

και όχι τα συστατικά του μέρη, οι δήθεν ελεύθεροι ψηφοφόροι του."        Murray Bookchin.

 Tο κράτος πάνω και πέρα απο τις ζωές μας λοιπόν.Νομίζω ότι αυτο πλέον το έχουν κατανοήσει και οι πλέον άσχετοι με την πολιτική βιώνοντας την καθημερινότητα.

Αυτό βέβαια που δεν έχουν καταλάβει είναι τον βαθμό που το κράτος επεμβαίνει στην ζωή μας. Και ειλικρινά κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να το κατανοήσει πλήρως

μια και οι ίδιοι οι <<καθοδηγητές>> αυτοπαγιδεύονται στο σύστημα που συντηρούν και υποστηρίζουν με το να καταπνίγουν οτιδήποτε νέο ή καινοτόμο που είναι έξω

απο τις νόρμες που προστατεύουν ακριβώς αυτό το σύστημα. Γιατί βέβαια κάθε σύστημα στηρίζεται στην πειθαρχία και στην ανάγκη κατασκευής εκείνου του μοντέλου

ανθρώπινου χαρακτήρα που του είναι απαραίτητο για την συντήρηση του. Αυτή η κατασκευή συναίνεσης απο την άρχουσα τάξη και το αποκλειστικό υπηρετικό όργανό

 της το κράτος, έχουν οδηγήσει σήμερα την ανθρώπινη κοινωνία σ'αυτό το αίσχος και την ξεφτίλα που μας περιτριγυρίζει.Και πώς γίνεται αυτό?

 Τι άλλο βέβαια απο την συνεχή εκπαίδευση του πολίτη (υποκειμένου) μέσω της οικογένειας, του σχολείου, των ΜΜΕ και κυρίως της τηλεόρασης, της θρησκείας και

κάθε λογής πληροφορίας σε μια διαρκείας μάθηση που δέν φτιάχνει μόνο ανθρώπους αλλά και βιογραφίες.Η θεοποίηση του χρήματος (μονοσήμαντη κλίμακα αξιών)

τα καταναλωτικά πρότυπα, η ιδιοκτησία και τα παρεπόμενα της (εγληματικότητα), η απατηλή λάμψη της μπουρζουαζίας (όλοι δήθεν μπορούν να τα καταφέρουν για πλούτο)

η αποδόμηση του λόγου, πνευματικότητας, κριτικής σκέψης που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παθητικότητα και στην ιδιώτευση.'Ολα τόσο απαραίτητα για ένα

 σύστημα που μας θεωρεί όλους ασημαντότητες, αναλώσιμους ένα τίποτα και που εξακολουθούμε να το ανεχόμαστε όντας απο καιρό στο πέλαγος της αναξιοπρέπειας.

  Μακάρι όμως να ήταν απλά ένα σύστημα επιβολής ιδεολογίας, που θα είχε βέβαια την ανάγκη της συνεχούς επιβολής και ως εκ τούτου και την αναμενόμενη αντίδραση

όπως ακριβώς συνέβαινε άλλες εποχές με την συνεχή χρήση βίας μια και "το κράτος και η βία είναι αδέλφια" όπως είχε πει και ο Ισίοδος. Σήμερα την βία έχει αντικαταστήσει

 η προπαγάνδα όπως προαναφέραμε, αλλά η επιβολή απο το κράτος προχωράει σε βάθος, σε μονοπάτια δύσβατα, παραγωγής της μαζικής ψυχολογίας του ατόμου.

Κύριος μοχλός εδώ είναι σίγουρα η σεξουαλική καταπίεση όπως τόσο διεξοδικά και επιστημονικά απέδειξε ο Βίχελμ Ράιχ. Με το μόνιμο άγχος της ελεύθερης σεξουαλικότητας

και την πίεση των κοινωνικών προτύπων απ'όπου κι αν προέρχονται,  έχουν γεμίσει τα δελτία ειδήσεων ειδεχθών σεξουαλικών και μη εγλημάτων και <<σκανδάλων>> χωρίς

κανείς μέχρι σήμερα να έχει δώσει κάποιες πειστικές απαντήσεις, πέρα απο τις ψυχολογικές ταυτολογίες και τις γελοιότητες της δεξιάς περι εγγενούς παραβατικότητας ομάδων ατόμων. Έτσι προκύπτει το γνωστό ότι την φυλακή την κουβαλάμε μέσα μας και πρώτα πρέπει να προσεγγίσουμε την αληθινή μας φύση στο μέτρο του εφικτού και μετά

να θέσουμε τους στόχους.

 Μετά απο αυτήν την ληστεία της χιλιετίας απο το κράτος που αφορά την πνευματικότητα μας, τον ψυχισμό μας, τις αυθεντικές πλευρές του εαυτού μας και κατ'επέκταση της

ίδιας της ζωής μας και του μέλλοντος μας, μάλλον είναι <<μικροπρέπεια>> να μιλήσουμε για την καθημερινή κλοπή του ελεύθερου χρόνου, της ανεκτής επιβίωσης και της χαράς

της ζωής.Και μάλλον είναι περιττό να πούμε ποιά είναι η διέξοδος απο όλα αυτά.

                           "Όταν ο ήλιος χαμηλώσει, ακόμη και οι μικροί ρίχνουν μεγάλη σκιά"

Άρης